Huiselijk geweld is een onzichtbare plaag die diep doordringt in gezinnen. Het is de schaduw die zich over de plekken van ons leven spreidt, zonder dat de buitenwereld het ziet. Achter de muren van een normaal huis kan angst, controle en vernedering afspelen. Slachtoffers dragen de littekens van dit geweld vaak in stilte, uit schaamte, angst of het gevoel dat ze geen uitweg hebben.
De impact is verwoestend. Het gaat niet alleen om de fysieke verwondingen die zichtbaar zijn, maar vooral om de schade die jarenlang kan doorwerken op de slachtoffers. Ze verliezen hun gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen, en dat vind ik absoluut dramatisch, dat ze zich gevangen voelen in hun situatie. Voor kinderen die opgroeien in een gewelddadige omgeving, is het leed nog groter. Ze worden niet alleen geconfronteerd met geweld, maar denken vaak dat deze normen voor relaties normaal zijn, wat hen later in hun leven kan beïnvloeden.
Wat huiselijk geweld zo ingewikkeld maakt, is dat het niet altijd fysiek is. Emotioneel misbruik, manipulatie, seksueel geweld en financieel misbruik vind ik even erg, maar vaak moeilijker te herkennen. Het gaat vaak gepaard met vormen van controle die de slachtoffers steeds verder isoleren van hun omgeving en hun netwerken.
Het punt is aangebroken dat we deze schaduw uit de duisternis halen wat mij betreft. We moeten als samenleving huiselijk geweld bespreekbaar maken, zodat slachtoffers zich gesteund voelen om hulp te zoeken. De drempel om hulp te zoeken is vaak nog enorm hoog, maar we kunnen een omgeving creëren waarin steun en bescherming beschikbaar zijn voor iedereen die het nodig heeft.
Preventie moet de sleutel zijn. Door jongeren al vroeg te onderwijzen over gezonde, respectvolle relaties, kunnen we de basis leggen voor een toekomst zonder geweld. Het begint bij het herkennen van de signalen en het creëren van een cultuur waarin geweld geen plek heeft. Alleen dan kunnen we ervoor zorgen dat niemand zich onveilig voelt in het eigen huis, de plek die veilig zou moeten zijn.
