Als kind was ik anders dan andere meisjes in mijn klas, ik zat vaak te wiebelen tijdens de les of tekende in het hoekje van mijn schrift terwijl zij allemaal stil zaten met alle aandacht naar de juf. Mij werd verteld dat ik stil moest zitten en beter moest opletten, terwijl de jongens met hetzelfde probleem een wiebelkussen en een geluidsdichte koptelefoon kregen. Zij hadden ADHD. Ik was gewoon druk.
Andere kinderen gebruikten het toch als een soort aanval. Als ik blij of hyper werd, riepen ze: “Heb jij ADHD ofzo?” Maar als ik mijn ouders of leraren vroeg of dat zou kunnen, was het antwoord altijd: “Nee, dat kan niet, jouw cijfers zijn te hoog.”
Op de middelbare school gingen mijn cijfers naar beneden. Ik moest meer thuis leren, maar dat lukte me niet – vooral met talen en woordjes stampen. Ik kon uren naar een boek staren en niks bleef hangen. Pas op mijn 16e kreeg ik de diagnose: ADHD en ASS niveau 1. Met coaching en medicatie schoten mijn cijfers omhoog, gelukkig nét op tijd voor mijn eindexamens.
Ik hoorde meer van mijn ervaringen, allemaal meisjes die later gediagnosticeerd werden. Mijn coach vertelde me dat veel testen zijn gebaseerd op hoe ADHD en autisme zich uiten bij jongens. Vele meisjes zijn kansen misgelopen doordat ze ongediagnosticeerd zijn; ze hadden hoger schooladvies kunnen krijgen of betere cijfers kunnen halen. Maar omdat de meeste tests en symptomen gebaseerd zijn op de uitingen bij jongens, kregen zij hun diagnose vaak veel te laat, of zelfs helemaal niet.
Ik wist dat ongelijkheid tussen mannen en vrouwen zich uit in salarisverschillen en carrièremogelijkheden, maar dat het zelfs doorgaat in het diagnosticeren van mentale stoornissen shockeerde mij. Het vergroot de kloof in kansen tussen man en vrouw alleen maar verder.
Er moet een eind aan komen, voordat nog meer meiden jaren van onzekerheid en gemiste kansen ervaren. Er moet opnieuw gekeken worden naar de criteria voor mentale diagnoses, met aparte catogorien voor jongens en meisjes. Daarnaast moet elk kind de hulp kunnen krijgen die ze nodig hebben, diagnose of niet. Verandering begint bij erkenning, laten we stoppen met het meten van meisjes aan een jongensstandaard en zorgen dat iedereen op tijd de juiste hulp krijgt.
